Historia przedsiębiorstwa

Historia przełomowej idei Goethego, króla Ludwika oraz Keima

Udział w początku rewolucyjnego wynalazku farb mineralnych KEIM mają trzy wybitne osobistości swoich czasów: poeta Johann Wolfgang von Goethe, król Bawarii Ludwik I Wittelsbach oraz rzemieślnik i wynalazca Adolf Wilhelm Keim. Podstawą opatentowanych przez niego w 1878r. farb krzemianowych jest odpowiednia mieszanina płynnego krzemianu potasu (szkło wodne potasowe) i pigmentów nieorganicznych.

Efektem jest farba, która nie ma sobie równych pod względem trwałości i odporności na światło. Oryginalne malowidła z ubiegłego wieku istnieją na elewacjach do dziś. Fasady w Szwajcarii, na przykład, karczma "Biały Orzeł" w Stein am Rhein, ratusz w Schwyz (1891), w Oslo (1895) lub w Traunstein (1891) są imponującymi dowodami.

Już w średniowieczu ciekły krzemian potasu, spoiwo farb mineralnych KEIM , znane było jako "Liquor Silicium". Nie było jednak dobrych możliwości produkcyjnych ani pomysłów na zastosowania. W 1768 Johann Wolfgang von Goethe miał duże nadzieje na eksperymenty ze szkłem wodnym. W ósmej księdze swojej autobiografii „Z mojego życia. Zmyślenie i prawda”, pisze: „Co mnie jednak przez pewien czas najbardziej zajmowało, to był tzw. Liquor Silicium (szkło wodne), które się otrzymuje roztapiając czysty piasek kwarcowy z dużą ilością alkali, z czego wypryskuje przezroczyste szkło wodne, topniejące na powierzchni w postaci klarownego, czystego płynu…” (tłum. Aleksander Guttry. J.W. Goethe „Z mojego życia. Zmyślenie i prawda” PIW 1957, t. I, s. 386.

 

Goethe w swoich rozważaniach nie sformułował jednakże rozwiązań praktycznych. Powodem wzmożonej pracy badawczej Adolfa Wilhelma Keim’a było zlecenie króla Bawarii Ludwika I. Rozmiłowany w sztuce monarcha był tak zachwycony ciepłą kolorystyką wapiennych fresków w północnych Włoszech, że zapragnął rozkoszować się podobnymi dziełami sztuki także w swoim królestwie - w Bawarii. Jednakże klimat – surowszy jak wiadomo w krajach położonych na północ od Alp – w szybkim czasie spowodował zniszczenia malowideł. Było to przyczyną złożenia naukowcom bawarskim zlecenia na farbę o wyglądzie i kolorystyce farby wapiennej, lecz znacznie większej trwałości.

Rozwiązaniem, które sprostało postawionym wymaganiom były farby mineralne Adolfa Wilhelma Keima. Po długich badaniach Keim otrzymał niezrównanej jakości i trwałości farbę ochronną, doskonale kryjącą i odporną na działanie światła. Przełomem w odkryciu Keim’a było nierozpuszczalne, chemiczne połączenie farby i podłoża.
Firma Keim nie pozostała w tym miejscu, konsekwentnie rozwijając właściwości produktu i ukierunkowaną adaptację do różnych podłoży.
W czasie obecnie palących problemów ekologicznych ponownie wzrosło zainteresowanie przyjaznymi dla środowiska i trwałymi farbami.

Kamienie milowe technologii krzemianowej od 1878 do 2013