De geschiedenis van een baanbrekend idee

Aan het begin van de geschiedenis, die leidde tot de baanbrekende uitvinding van de KEIM mineraalverven stonden drie vooraanstaande persoonlijkheden: Johann Wolfgang von Goethe, König Ludwig I. van Bayern en niet in de laatste plaats de ambachtsman en onderzoeker A.W.Keim, de uitvinder van deze verf. De basis van zijn in 1878 gepatenteerde silikaatverven wordt gevormd door het in de juiste verhouding mengen van vloeibaar kalisilikaat (waterglas) en anorganische kleurpigmenten.


Het resultaat: een verf die qua kwaliteit, duurzaamheid, bescherming en lichtechtheid geen gelijke heeft. Tot op heden bestaan er nog steeds originele geKEIMde objecten uit de vorige eeuw. Bijv. gevels in Zwitserland, zoals het hotel “Weisser Adler” in Stein am Rhein of de raadshuizen in Schwyz (1891), in Oslo (1895) of in Traunstein West-Duistland (1891) vormen indrukwekkende bewijzen.


Reeds in de middeleeuwen was het bindmiddel van de KEIM mineraalverven, het vloeibare kalisilikaat, als Liquor Silicium bekend. Er ontbraken toen echter productie- en toepassingsmogelijkheden. Johann Wolfgang von Goethe had grote verwachtingen bij zijn proeven met waterglas in het jaar 1768. In het boek “Dichtung und Wahrheit” schrijft hij: “Hetgeen mij reeds geruime tijd sterk bezig hield was het zogenaamde Liquor Silicium, dat ontstaat wanneer men zuiver kwarts-kiezel met een aangepast deel alkali smelt, waaruit een doorzichtig glas ontstaat dat aan de lucht smelt en een prachtige heldere vloeistof vormt…”

Goethe kon echter zijn overweging niet in de praktijk brengen. Initiator voor het intensieve onderzoekswerk van Adolf Wilhelm Keim was Koning Lodewijk I van Beieren. De kunstzinnige monarch was dermate enthousiast over de kleurrijke kalkfresco’s van Noord-Italië, dat hij deze kunstwerken ook in zijn koninkrijk Beieren wilde realiseren. Echter door de aanzienlijk ruwere klimatologische omstandigheden ten noorden van de Alpen verweerden de kunstschilderingen in korte tijd. Koning Lodewijk I gaf aan de Beierse wetenschappers opdracht, een verf te ontwikkelen met een grotere duurzaamheid en met het uiterlijk van kalk.

De overtuigende oplossing voor deze opgave vormden de KEIM mineraalverven. Het baanbrekende element van de uitvinding van Adolf Wilhelm Keim is de innige verbinding van verf en ondergrond.

De inmiddels klassiek geworden KEIM mineraalverf kon zijn positie als leidende mineraalverffabrikant vestigen en verder uitbouwen door consequente verdere ontwikkeling van de eigenschappen van het product en gerichte aanpassing aan de meest verschillende ondergronden.

In onze tijd met steeds meer milieuproblemen wordt de vraag naar milieuvriendelijke, duurzame en kwalitatief superieure verven steeds sterker. De KEIM mineraalverven voldoen reeds sedert 1878 aan deze eisen. Mede door het sterk uitgebreide productenpalet kan KEIM mineraalverf vandaag de dag met recht een moderne verf genoemd worden.

Mijlpalen in de silicaat technologie